Wszyscy jestesmy cicikami

Jako ze i tak juz dawno postanowilismy (my - smeagol i gollum i cala reszta), ze chodzenie spac przed polnoca nie zdaje egzaminu ani nie przynosi spodziewanych efektow i satysfakcji, to rownie dobrze mozemy tu cos napisac. A dzisiaj jest czym sie pochwialic.

Horrory szukania mieszkania juz za nami i przeszlismy do etapu biurokracyjnego, w ktorego to sklad wchodza spacery od biura do biura (duzo), papier (duzo), pieniazki (duze) oraz cierpliwosc (bardzo duza). Stwierdzilismy ze dzielenie sie sypialniami byloby na razie za duzym stresem psychicznym i odkladamy je na, nieokreslone jeszcze, pozniej. Chociaz musze przyznac, ze po wszystkich stresach ostatnich tygodni az by sie chcialo znow wdac w jakas sprzeczke z trzaskaniem drzwi i wyzwiskami. Bedzie mi tej paranoi brakowac. Ale to nic - paranoja mieszka tylko pietro nade mna i w kazdym momencie bede mogla do niej zajrzec i sprowokowac ewentualna awanture, jesli stwierdze ze mi za nudno w zyciu.

Wizja nudy w zyciu moze sie nawet sprawdzic, jesli wezmiemy pod uwage ze w przyszlym roku Julien (w taksi) nie bedzie juz niestety moim mentorem. Tak sobie teraz mysle i stwierdzam, ze nie wiem czy pamietam jak wygladalo zycie bez Juliena. Ach, te telefony o wpol do dziewiatej rano i stwierdzenie "Chyba Cie nie obudzilem" (studenci polityki nie wypelzaja z lozek przed dziesiata w tygodniu, bo i tak nie maja wczesniej zajec...), te spotkania na "minute temu", te notatki zorganizowane a'la niemiecka kartoteka (przysiegam, ze Julien prasuje swoje zeszyty zelazkiem nie zapominajac o doprasowaniu dokladnie rogow), te zmartwienia czy znajde droge spowrotem do pokoju, kiedy wlasnie z niego przyszlam. Julien to mniej wiecej taka moja mamusia, jaka ja jestem dla Cicika. Z ta jednak roznica, ze ja nie jestem malym, bialym, wiecznie skonfudowanym kotkiem o ogromnych niebieskich oczach. Chyba. Julien tego ale nie zauwazyl. I dba o mnie dalej.

Bristol Zoo!

Lew, prawie jak nasz Lolo

Czerwona Panda

I Lemury z oczami wielkimi jak Cicikowe

Koszmar jakim jest szukanie mieszkania w osiem osob

Ostatnie 20% baterii mojego iPka laduja sie nieporownywalnie dluzej niz pozostale 80%. Co to - jakies lepsze i gorsze procenty? Na mysl przychodzi mi tylko w porownaniu tanie wino pt. siarczany i nic wiecej, czyli Wino, Ktore Nigdy Nie Widzialo Winogron i dobra butelka Casillero del Diablo albo innego Cabernet. Lepsze i gorsze procenty.

Moony pojechal i jest mi teraz smutno.

Czeka mnie jutro powrot do prawdziwego zycia, a w jego sklad wchodzi uzeranie sie z ludzmi, z ktorymi szukam mieszkania. To prawdziwa droga przez meke, a jej jedynym plusem jest to, ze do czasu wprowadzenia sie do nowego miejsca bede wiedziec dokladnie z jakimi stworzeniami mieszkam. Jak sie okazuje najlepszym sposobem poznania czlowieka jest szukanie z nim wspolnie akomodacji studenckiej. A najwydajniejsza odmiana tego sposobu jest szukanie w osmio-osobowej grupie. Efekt gwarantowany po 10 dniach od rozpoczecia poszukiwan. Beda lzy, trzaskanie drzwiami, pomowienia i wrzaski. Ja nie uskuteczniam zadnego z powyzszych i mysle, ze tym tez czesci grupy podpadam. Jeszcze nie znalezli sposobu jak zmienic moje zdanie i podejscie. Oznajmianie wszechwiedzacym tonem, ze jestem materialistka nie zdalo egzaminu (moje "So what?" pozostalo bez odpowiedzi). Proby przekonywania mnie do racji z moimi niezgodnymi na razie tez nie odnosza skutku, a lzy nie zmiekczaja mi serca, bo to nie czas na sentymenty. Jak to dobrze, ze w przyszlym tygodniu wszystko to sie musi skonczyc, bo taka mamy umowe z wlascicielem jednego z mieszkan ktore zarezerwowalismy.

Ale jak powiedzialam - powrot do prawdziwego zycia czeka mnie dopiero jutro, wiec na razie unikne go poprzez wycieczke na film i herbate u Anity.

Miala tu byc natchniona notka, bo mnie masa natchnionych mysli dzis osaczala przez pol dnia, ale potem sie okazalo ze Heath Ledger nie zyje. Przyznam ze nie znalazlby sie w czolowce moich ulubionych aktorow ani tez nie przeszlam fazy fascynacji jego osoba, ale juz sam fakt ze wczoraj z Anita martwilysmy sie o jego przyszlosc po premierze nowego Batmana (w koncu trudno sie mierzyc z Jackiem Nicholsonem) jest straszny. Bo takowa przyszlosc go juz nie czeka. I ten szok mi zastapil wszystkie inne mysli. Nastepnym razem lepiej sie postaram.

Bristol - odslona zimowa

Szybko pisze, bo obawiam sie ze moje oko lewe moze nie zniesc az tylu atrakcji jednego dnia.
Wrocilam do mglistej, deszczowej i wyjatkowo tym razem wietrznej Anglii na cale dwa dni. Potem wsiadam w Ryanaira i pedze do Katowic, bo w koncu osiemnastka Moony'ego to nie przelewki. Ale zanim to nastapi zdaze oddac moje piekne eseje (hmm...) i napisac jeden egzamin probny z World in Crisis. Mam nadzieje zdazyc tez kupic skarpete dla mojego iPoda (zwanego Ipkiem), bo sobie na nia zasluzyl i kalendarz bo uwazam ze ja zasluzylam.

Term mnie czeka srednio dlugi, ale za to przepelniony atrakcjami jakimi sa nowe przedmioty i poszukiwanie mieszkania na przyszly rok. Internet dziala (nie wiem czy dziala wi-fi, ale dam Wam znac jak znajde sie w jego zasiegu), swiatla dzialaja w pokoju, a kwiatek ciagle kwitnie.

Widzialam faceta grajacego na akordeonie na pagorku przy autostradzie. Wyjatkowo to surrealistyczne przezycie. Lynch powinien Krakowska A4 odwiedzac, a nie lodzkie festiwale.

7577

No i nagle, zupelnie bez zapowiedzi (nie liczac tych ostatnich 365) zrobil sie rok 2008. I pewnie wszyscy wokol sie podsumowuja, a mnie jak zwykle w takich przypadkach nie napadaja refleksje. Zawsze sobie obiecuje, ze juz nastepnym razem wytworze piekne podsumowanie, takie szczere i prawdziwe. I nigdy z tych obietnic nic nie wychodzi. Moze moim nowo-rocznym postanowieniem bedzie, ze sie pod koniec 2008 podsumuje? Ok, niech tak bedzie.

Jestem w domu i to kocham. Raz jest dobrze, raz jest mniej dobrze (na przyklad kiedy boli mnie oko i na dworze jest -13) ale ogolem jest dokladnie tak, jak w domu byc powinno. Czuje, ze dobrze spedzam swoj czas. Nie marnuje go ale tez go nie naduzywam. I jeszcze mam go sporo - to komfortowe uczucie. Szczegolnie komfortowe na progu Nowego Roku.

Somebody z komentarza do poprzedniej notki - nie mam seledynowego pojecia kim jestes - ujawnij sie prosze, bo lubie sobie grzebac w przeszlosci (zamilowanie do historii mam w genach i nic na to nie poradze). Tylko musisz mi dac wiecej szczegolow.

Dwa eseje napisane. Rola edukacji w rozwoju ekonomicznym i efektywnosc sankcji juz za mna. Zostal tylko "global citizenship", o ktorym powinnam cos juz wiedziec - w koncu z jakiegos powodu spedzilam w samolotach juz prawie tydzien mojego zycia. Ponad 164 godziny. A w tym miesiacu dodatkowy dzien roboczy w powietrzu przede mna.

Koncze dzis 7577 dni. Czy to nie urocze?

----------------
A swoja droga - zapraszam wszystkich do lektury styczniowego Magazynu KOT i podzielenia sie opiniami na temat mojego artykulu.